Dag allemaal welkom op ons klein ventje zijn profieltje .
Hij werdt geboren op 20/01/2012 en is overleden op 20/01/2012 .
Bij de geboorte woog hij 395 gr en was hij 26 cm groot , best nog heel klein maar al zo perfect ! ...
Het was eigenlijk gewoon een kwestie van nog te groeien , maar helaas door problemen hebben wij moeten besluiten om de zwangerschap stop te zetten . :'(

Voor killian hebben wij een miskraam gehad , dus eens ik weer een positieve test had waren wij natuurlijk dolgelukkig en natuurlijk wat bang dat de geschiedenis zich ging herhalen .
De eerste 12 weken gingen voorbij en dolgelukkig dat wij die gevarenzone gepaseerd hadden , althans dat dachten wij .
tijdens de 16 weken echo kwamen wij te weten dat we ons op een blauwe wolk mochten bevinden .
Natuurlijk heel blij ik zag het al voor mij een kleine mini mike . (mijn man)
Tot die ene dag voor kerstmis moest ik niet werken en was ik gezellig thuis .
die morgend rond 5.00 moest ik naar de wc zoals iedere morgend dus niets vermoedend stond ik op en ging naar de wc .
Eens weer in de kamer voelde ik wat van mijn benen lopen dus ik veegde dit af en ging weer slapen , ik stond er verder eignlijk niet bij stil.
mijn man moest die dag gaan werken dus stond ik later op , eens ik op stond zag ik dat mijn ondergoed hellemaal nat was .
De paniek was er nog niet echt dus ik dacht ik stuur eens naar mijn mama en schoonmama en zij stelde mij gerust dat dir misschien een schimmelinfectie was .
dus ging ik de dag gewoon weer verder met de dagelijkse dingen .
en zou ik die middag naar de huisarts gaan .
Na een paar uur verder had ik het weer , weer voelde ik het lopen en werd ik meer ongerust ik stuurde naar mijn man dien stelde voor om even naar het ziekenhuis te gaan om het toch maar even te laten controlen uit de zekerheid .
Dus stapte ik in mijn auto om naar het ziekenhuis te rijden alleen .
Eens daar aangekomen werd ik natuurlijk weer in de wachtkamer geplaatst en kon ik weer uren wachten .
Na een tijd werd opgehaald en kreeg ik een echo , na een paar minuten wachten kreeg ik het nieuws dat er iets met mijn vliezen was en dat zag er niet normaal uit .
ze deden testen om te kijken of mijn vliezen gebroken waren maar dit was het niet .
Ik kreeg dus de opdracht om niet gaan werken en platte rust te nemen .
Een paar dagen later zou ik weer even op controle moeten gaan ...
Eens het ziekenhuis buiten ben ik beginnen huilen niet verwacht dit nieuws te krijgen :s
daar stond ik dan alleen mijn man gebeld en naar huis gegaan .
Eens ik thuis was moest ik recht op de stoel gaan liggen van mijn man en mocht ik er niet meer af  hij had het eten voorbereid en kon ik rustig blijven liggen ..
Die paar dagen gingen voorbij en in die tijd had ik nog 1 keer vocht verloren ..
Eindelijk was die dag aangebroken dat we op controle mochten gaan , dit keer was ik niet alleen en was mijn man meegekomen .
Tijdens de echo hadden zij ondekt dat mijn vruchtwater minder was en dat er niets bijgekomen was ...
Dus bleef ik onder controle staan , leuke feestdagen waren het niet .
De weken gingen voorbij en steeds tijdens de controle minder en minder vruchtwater .
De gynecoloog heeft toen besloten om ons naar een profecor te sturen omdat hij meer apparaten had om alles na te kijken ..
En daar kregen wij het verschikkelijke nieuws te horen :'( :'( ons ventje zijn longen waren hellemaal nog niet ontwikkeld door het gebrek aan vruchtwater dus zou het zo en zo niet overleven , ook zou hij contracturen in armen en beentjes hebben .
We konden de zwangerschap wel verder zetten maar ons ventje ging het niet overleven .
Daar stonden wij dan afscheid van ons ventje nemen of verder gaan met de zwangerschap ?
Tijdens de rit naar onse ouders hebben wij een goed gesprek gehad het was immers een uur rijden weer naar huis .
Toen kwamen we tot conclusie dat het beter was om de zwangerschap stop te zetten !! we moesten niet aan onszelf denken maar aan ons kindje .. Ons kindje mocht niet verder afzien in mijn buikje waar geen plaats was om te bewegen .
ik kon ons ventje toch niet laten afzien ?
De dag daarna mochten we naar het ziekenhuis om te bevallen van ons kleintje .
In totaal heeft het maar 4 uur geduurd en daar was hij dan ons ventje killian !!
op dat moment hebben we niet gehuild en of gelachen , het was een moment van veel ongeloof ongellooflijk trots en tergelijketijd zeer verdietig :s .
Pas toen de ouder binnen kwamen zijn we in tranen geschoten ..
Het gedacht dat je normaal je kleintje kunt meenmenen naar huis maar nu moesten achterlaten in het ziekenhuis , dat hij naar het motoaruim gebracht ging worden en zo een koud schuifje word gelegd  :'( :'( ...
Die gedachten hebben lang na gespookt enorme schuldgevoelend van had ik maar misschien dat het nog goed kwam ?
de dagen erna hebben wij het ontzetend moeilijk gehad ..
En ben ik nog eens afscheid gaan nemen van ons ventje dit heeft mij zo een deugd gedaan .. zo even een momentje alleen met ons kleintje zonder dat iemand er bij was ..
Nu in ons kleintje ons eerste echte wondertje dat ons mama en papa heeft gemaakt ookal ziet de buitenwereld dit niet ..
Ons kleine ventje en nu is een engeltje dat over ons waakt